C.M. GR-33

C.M. GR-33

sábado, 29 de septiembre de 2012

VIII PUYADA A OTURIA

La setmana passada, tal com vam anunciar, la nostra quasi ja aragonesa corredora Patricia Cabedo, participava en aquesta vuitena edició de la Puyada a Oturia. Cursa de 38 km de distància que compta amb un desnivell positiu de 2.200 metres. 

Una vegada més, Patri va demostrar la gran qualitat que la caracteritza i el gran nivell de forma que està agafant. Tant és així, que va aplegar en sisena posició absoluta, detrás de 5 corredors masculins, i aconseguint la primera posició absoluta femenina, per davant de grans corredores com Isabel Sanjuan.

Així ens conta la nostra amiga la seua experiència viscuda:

"Empiezo fuerte... creo que voy demasiado rápida, pero bueno... que si tengo que petar, ya petaré!! Son muchas las cosas que se me juntan hoy en mi cabeza, cosas buenas... cosas malas... aunque hoy, creo que ganan las buenas!! En la primera curva están Silvia y Nacho animándome (unos grandes amigos de Jaca). Lo llevan haciendo desde primera hora de la mañana..., ya empiezo con buen pie. 

Salimos del pueblo y nos metemos en la pista que está en obras, ya todo hacia arriba. Recordaba esta subida dura... pero... bufffff!! Me pongo a andar en muchos trozos, los gemelos se me cargan muchísimo... y pienso que es posible que sea del vendaje de los tobillos, y pego tirón pero no se despegan... en fin, da igual, ya se me pasará!!

Por fin se termina la subida a San Pedro, y empieza una bajada muy chula que da para correr mucho y hacer un poco la cabra!! Encima, la canción que suena me incita a correr y adelantar!!




Llego al rio muy motivada aunque con los gemelos cargaditos... y allí están Silvia y Nacho!! Se han traido hasta un taburete... jejeje... Bebo agua, les saludo y me voy de allí de nuevo con las pilas cargadas y muy contenta y motivada. 




Un poco de llameo nos lleva a Osán, y de ahí empiezan unos toboganes bastante divertidos... me encuentro a Jesús por una senda, animando también...

Y ahora si que empieza lo bueno!! La subidita a Oturia... Me la tomo con calma pero sin emparrarme mucho, que me conozco... así que xino xano voy subiendo. Hace calor... y el ambiente es bastante seco, con la cual cosa tengo sensación de sed en todo momento. A la que me doy cuenta, estoy llegando a Santa Orosia. Bebo agua y sigo... un montón de gente allí animando... joooo que guay!!!


Encara patint... mai deixa de somriure!!


Por la pista intento mantener un ritmo constante. Llega el momento del último tramo hasta el pico, subiendo como si buscara monedas... últimos metros corriendo lo que puedo y... abajoooooo!!!!

Me fio mucho de mi misma... y bajo como Arale... No veo ni piedras ni peligros... nada... voy encegada hacia abajo... adelanto a un par, les animo... Cuando me doy cuenta voy totalmente sola. Cojo la senda, ya con árboles bastante motivada... y más sabiendo que al final de la bajada estarán Silvia y Nacho. Adelanto a tres más... En algún momento pienso que me estoy pasando con la bajada, porque aún me queda mucha carrera... pero voy bien, voy a gusto y estoy disfrutando muchísimo!!

Llego a Satué, km 25... 3 horas justas... y allí está mi gran apoyo logístico!! Cojo el gel, bebo... ufff... ya se nota el cansancio... sigo... quedan 13 km y ya no tengo las piernas muy allá... y a ratos voy bastante despacio.

Todo el tiempo sola, pensando en mis idas y venida de olla, que vaya tela... Paso por Isún, y bebo de la fuente... qué sed!!! Sigo y me planto de nuevo en el rio...

¡Vas 1a chica y 6a de la general!... ¿¿¿6a??????

Voy petada... petadísimaaaa... pero muy motivada!!! así que intento espabilar un poco y seguir trotando lo que pueda... y ahí está... LA TACHUELA!! Es lo peor... es lo más duro de la carrera... La empiezo corriendo, pero a los 20 metros me como las hojas del suelo... de nuevo en mi mundo... hasta que me encuentro a un niño que me ve y sale corriendo a avisar al control "Venga campeona, que solo te queda bajar!"

Me duele la espalda ya... de tanta bajada... pista... puente... y entro en el pueblo. Me espera una super recta. Una mujer empieza a animarme como loca "Siiiii muy bieeeenn!! Venga campeona... Todo recto y al Pirenarium!!" Al pirenaaaariummmmm!!!! Al pirenaaaaariummmmm!!!... Un minuto más tarde: "Campeonaaaa!!! Al pirenaaaariummm!!!"

Paso la rotonda... que se paren los coches porque como pare yo ya no arranco. Llego al Pirenarium, paso por el túnel y... detrás del arco de meta allí están Silvia, Nacho, Gema y Miguel. Buufffff!!! Increible!!! Cruzo el arco dando un salto de alegría!!

4 horas 13 minutos... 1a femenina y 6a de la general!!
Gran Patri... Molt gran!!!!
Me paro y ya no me funcionan las piernas... me he quedado sin pilas!! Me hacen una entrevista y al terminar voy a beber y a morirme en el suelo. Gema y Silvia me quitan las zapatillas porque yo no puedo... se me sube todo!!!

Ha valido la pena venir hoy aquí, por las sensaciones vividas, inolvidables!!"


Gran actuació de la nostra atleta del C.M.GR33 - Tottrail que de ben segur donarà alguna sorpresa en la propera cursa de Campionat de Curses per Muntanya d'Espanya per Clubs!!!

Patriiiiiii... la "roja" confia en tu!!! ENHORABONA!!!!


CLASSIFICACIÓ

VIDEO EIXIDA (ahí va Patri des de l'eixida, en els primers corredors)


No hay comentarios:

Publicar un comentario